Yalnızca Bilen Şey Bilmeyi Bilebilir / Rupert Spira Türkçe 02

Bilinen ya da bilinebilecek olan tek şey deneyimdir. Bu ifadenin sonuçlarıyla ne kadar mücadele edersek edelim, bunu meşru olarak inkar edemeyiz. Bilinebilecek tek şey olan deneyimin kendisi gerçekliğin testi olmalıdır. Eğer deneyimi gerçekliğin testi olarak kabul etmezsek, inanç tek alternatif olacaktır. Deneyim ve inanç - ya da Parmenides'in M.Ö. beşinci yüzyılda ifade ettiği gibi 'hakikat yolu ve kanaat yolu' - tek iki olasılıktır.

Bilinen her şey deneyimdir ve deneyimden bilinen her şey de zihindir. Bu bağlamda 'zihin' kelimesiyle, yaygın kullanımda olduğu gibi yalnızca içsel düşünce ve imgeleri kastetmiyorum; tüm deneyimi kastediyorum. Buna hem düşünceler, imgeler, hisler ve duyumlardan oluşan sözde içsel deneyimimiz hem de uzlaşımsal gerçeklikten oluşan sözde dışsal deneyimimiz, yani beş duyu algısı aracılığıyla bildiğimiz dünya dahildir. 

Dolayısıyla zihin tüm düşünme, hayal etme, hatırlama, hissetme, algılama, görme, duyma, dokunma, tatma ve koklamayı içerir. Bilinebilecek tek şey deneyimse ve tüm deneyimler zihin biçiminde biliniyorsa, bilinen herhangi bir şeyin doğasını ya da nihai gerçekliğini bilmek için öncelikle zihnin doğasını bilmek gerekir. Yani, gerçekliğin doğasını bilmek isteyen herhangi bir zihnin ilk zorunluluğu kendi gerçekliğini araştırmak ve kendini bilmek olmalıdır.

İster hakim materyalist paradigmada inanıldığı gibi zihin kendi dışında bir dünya algılasın, ister önerdiğim gibi sadece bilinç yaklaşımında inanıldığı gibi dünyayı kendi içine yansıtsın, bilinen ya da deneyimlenen her şey zihin aracılığıyla bilinir ya da deneyimlenir. Bu nedenle, zihin gördüğü ya da bildiği her şeye kendi sınırlarını dayatır ve böylece tüm bilgi ve deneyimleri kendi sınırlamalarının bir yansıması olarak görünür. 

Bu nedenle bilim insanları kendi zihinlerinin doğasını keşfetmeye istekli olana kadar evrenin gerçekliğini asla keşfedemeyeceklerdir. Zihnin bildiği her şey kendi sınırlamalarının bir yansımasıdır, tıpkı turuncu renkli bir gözlük taktığımızda her şeyin turuncu görünmesi gibi. Bir kez turuncu gözlüğe alıştığımızda, turuncu yeni norm haline gelir. Gördüğümüz turuncu renk, sadece algıladığımız ortamın sınırlamalarının bir sonucu değil, uzlaşımsal gerçekliğin içkin bir özelliği gibi görünmektedir. 

Aynı şekilde, zihnin herhangi bir şey hakkındaki bilgisi de ancak kendisi hakkındaki bilgisi kadar iyidir. Gerçekten de zihnin eşyaya (şeylere) dair bilgisi, kendisine dair bilgisinin bir yansıması ve uzantısıdır. Dolayısıyla bir zihnin ulaşabileceği en yüksek bilgi kendi doğasının bilgisidir. Diğer tüm bilgiler zihnin kendi hakkındaki bilgisine tabidir ve ona uygun olarak ortaya çıkar. Aslında, zihin kendi özsel doğasını bilmedikçe, bildiği veya deneyimlediği herhangi bir şeyin kesinlikle doğru olduğundan ve sadece kendi sınırlamalarının bir yansıması olmadığından emin olamaz.

Dolayısıyla, tüm bilgi ve deneyimin kendisiyle bilindiği zihnin nihai doğasının bilgisi tüm gerçek bilginin temeli olmalıdır. Yani zihnin sorabileceği nihai soru şudur: "Zihnin doğası nedir? Zihnin kendisine verdiği ortak isim 'Ben'dir. Dolayısıyla, 'okuyorum', 'düşünüyorum', 'görüyorum' gibi şeyler deriz. Bu nedenle "Zihnin doğası nedir?" sorusu "Ben kimim ya da neyim?" şeklinde yeniden formüle edilebilir. 

Bu sorunun cevabı zihnin ulaşabileceği en derin bilgidir. Bu en yüce zekadır. "Zihnin nihai doğası nedir?" ya da "Ben kimim ya da neyim?" sorusu, zihnin nesnel içeriğini değil, zihnin özsel doğasını araştıran tek soru olması bakımından eşsiz bir sorudur. Bu nedenle bu sorunun yanıtı da benzersizdir. Zihnin nesnel içeriğine ilişkin herhangi bir sorunun yanıtı her zaman nesnel bilgi olarak ortaya çıkacaktır. 

Örneğin, "İki artı iki nedir?" sorusu ve "Dört" cevabı zihnin nesnel içerikleridir. Ancak zihnin doğası hiçbir zaman nesnel bilgide görünmez ya da nesnel bilginin terimleriyle doğru bir şekilde tanımlanamaz, tıpkı bir filmde ekranın hiçbir zaman bir görüntü olarak görünmemesi gibi. Zihnin kendi özsel doğasını tanıması farklı bir bilgi türüdür; tüm büyük dini, ruhani ve felsefi geleneklerin nihai arayışı olan ve farkına varmasak da her insanın huzur, tatmin ve sevgi özleminin kalbinde yatan bir bilgidir.

Nereden başlamalı? Bilinebilecek tek şey deneyim olduğuna göre, deneyimle başlamalı, bir bilim adamı gibi ihtiyatlı bir şekilde ilerlemeli, yalnızca gözlemlerimize güvenmeli, her iddiadan şüphe duymalı ve yalnızca bağımsız gözlemciler tarafından test edilip doğrulanabilecek ifadelerde bulunmalıyız. Bir şey bir kişi için doğruysa ama bir başkası için doğru değilse, o şey kesinlikle doğru olamaz. Mutlak bir doğru varsa, bu tüm insanlar için, her zaman ve her koşulda doğru olmalıdır.

Mutlak hakikat arayışında bilim, öznel deneyimi kişisel olduğu ve bu nedenle deneyimi yaşayan kişiden başkası tarafından doğrulanamayacağı gerekçesiyle reddeder. Örneğin, Meryem Ana'nın bir vizyonu bir kişi için doğru olabilir, ancak bu deneyimi yaşamamış olan pek çok kişi bunun bir yanılsama olduğunu düşünecektir. Ancak bilim bu gerekçelerle tüm öznel deneyimleri reddetmekle hata yapmıştır, çünkü nihai tahlilde tüm deneyimler özneldir. 

Dolayısıyla mutlak gerçekliğin kanıtı olarak reddedilmesi gereken öznel deneyim değil, kişisel, özel ya da kendine özgü deneyimdir. O halde nihai soruyu, "Öznel deneyimin evrensel olan ya da herkes tarafından paylaşılan herhangi bir unsuru var mıdır?" ya da "Zihin yalnızca kendi içeriğini biliyorsa, zihnin bilgi ya da deneyiminin tüm zihinler için ortak olan herhangi bir unsuru var mıdır?" şeklinde değiştirebiliriz.

Yalnızca bu bilgi mutlak hakikat olarak nitelendirilebilir ve dolayısıyla yalnızca bu bilgi birleşik bir insanlığın temeli olarak hizmet edebilir. Deneyimin var olduğunu ve deneyimin gerçekliğin testi olması gerektiğini kabul edelim. Deneyimlerimiz düşünceler, imgeler, anılar, fikirler, duygular, arzular, sezgiler, duyumlar, manzaralar, sesler, tatlar, dokular, kokular ve benzerlerinden oluşur ve bunların her biri bilinir. 

Bilmeden bir düşünceye, hisse, duyuma veya algıya sahip olmak mümkün değildir. Bilinmeyen bir deneyim ne tür bir deneyim olabilir ki? Bu bir deneyim olmazdı! Dolayısıyla, deneyimin tam olarak ne olduğunu, onu bilenin kim ya da ne olduğunu bilmesek de, deneyimin var olduğunu ve bu deneyimin bilindiğini kesin olarak söyleyebiliriz. 

Tüm deneyimler - düşünceler, hisler, duyumlar ve algılar - nesnel niteliklere, yani bir şekilde gözlemlenebilen veya ölçülebilen, bir adı ve biçimi olan ve zaman veya mekânda ortaya çıkan niteliklere sahiptir. Bu bağlamda nesnel deneyimdeki her şeye 'nesne' diyorum; bu nesneler ister masa, sandalye, ağaç ve tarla gibi fiziksel, ister düşünceler, imgeler, anılar ve duygular gibi zihinsel olsun. Bu nedenle, tüm nesnel deneyimin zaman veya mekânda bir biçimi vardır ve bir biçime sahip olduğu için de bir sınırı vardır.

Peki ama tüm nesnel deneyimler neyle bilinir? Bir düşünce bir duyumu bilemez, bir duyum bir algıyı hissedemez, bir algı bir hissi göremez, bir his bir imgeyi bilemez ve bir imge bir anıyı deneyimleyemez. Düşünceler, duyumlar, algılar, hisler, imgeler ve anılar bilinir ya da deneyimlenir; onlar bilmez ya da deneyimlemez. Nesnel deneyimi bilen her ne ise, kendisi asla nesnel olarak bilinemez ya da deneyimlenemez. 

Asla bir nesne olarak bilinemez veya gözlemlenemez. Tüm bilgide bilen, tüm deneyimde deneyimleyen unsurdur. Zihnin iki unsurdan oluştuğunu söyleyebiliriz: bilinen içeriği ve bilen özü. Ancak, bu unsurlar aslında iki ayrı, ayrık varlık değildir ve daha sonra bu ayrımı ortadan kaldıracağız. Zihnin bilen ya da deneyimleyen özünün ortak adı 'Ben'dir. 'Ben', tüm bilgi ve deneyimleri bilen ya da bunların farkında olan şeye verdiğimiz isimdir. 

Yani, 'Ben' zihnin değişen tüm bilgi ve deneyimlerinin ortasında kendi özünü, bilen özünü belirtmek için kendisine verdiği isimdir. Ben tüm deneyimleri bilen ya da farkında olanım ama kendim bir deneyim değilim. Düşüncelerin farkındayım ama kendim bir düşünce değilim; hislerin ve duyumların farkındayım ama kendim bir his veya duyum değilim; algıların farkındayım ama kendim bir algı değilim. 

Deneyimin içeriği ne olursa olsun, onu bilirim ya da farkındayımdır. Dolayısıyla, bilmek ya da farkında olmak tüm bilginin temel unsuru, tüm deneyimin ortak faktörüdür. 'Ben', bilinen ya da deneyimlenenin içeriğinden bağımsız olarak, tüm bilgi ve deneyim boyunca mevcut kalan bilen ya da farkında olan unsuru ifade eder. 'İki artı iki eşittir dört' düşüncesini bilen her neyse, 'İki artı iki eşittir beş' düşüncesini bilen de aynı bilmedir.

İki düşünce birbirinden farklıdır ve bu haliyle deneyimin sürekli değişen nesneleri arasındadır, ancak birinin doğru diğerinin yanlış olmasına bakılmaksızın her biri aynı bilen özne tarafından bilinir. Depresyon hissini bilen her neyse, neşe hissini bilen de aynı bilgidir. İki duygu farklıdır ama duygunun niteliğine bakılmaksızın aynı bilen özne tarafından bilinir. 

Depresyon ve neşe duyguları değişebilir, ancak bilindikleri bilme, değişimleri boyunca sürekli olarak mevcut kalır. Kuş sesini bilen her neyse, trafik sesini bilen de aynı bilgidir. Her iki algı da farklıdır ve her biri gelip geçicidir, ancak değişen tüm deneyimlerin aynı değişmeyen, öznel özü tarafından aynı şekilde bilinirler. 'Ben' ismi tüm bilgi ve deneyimlerde ortak olan bu bilme özünü ifade eder.

Ben, bilinenin içeriğinden bağımsız, saf bir bilmeyim. Ben tüm deneyimin kendisiyle bilindiği bilmeyim. Ben, tüm deneyimi bilen ve temelinde yatan farkında olma deneyimi ya da farkındalığın kendisiyim. Saf bilme, farkında olma ya da farkındalığın kendisi zihnin temel bileşenidir - zihnin her zaman mevcut, öznel, bilen özü, her zaman değişen, nesnel düşünce, his, duyum ve algı içeriğinden bağımsızdır. 

Farkında olmak ya da farkındalığın kendisi, bilinen her şeyi bilmek, tüm deneyimleri deneyimlemektir.

Tüm zihinler kendilerini 'Ben' olarak adlandırır. İsimlerimiz ebeveynlerimizin bize verdiği isimlerdir, ancak 'Ben' zihnin kendisine verdiği isimdir. Zihin her ne deneyimliyorsa, kendisini onu deneyimleyen 'Ben' olarak bilir. Gün boyunca zihin 'düşünüyorum', 'açım', 'üşüyorum', 'yalnızım', 'yorgunum', 'işe gidiyorum', 'kırk beş yaşındayım' ve benzeri şeyler söyler. Bu nedenle zihin sürekli değişen düşünceler, imgeler, duyumlar ve algılardan oluşur. 

Bununla birlikte, zihnin bir unsuru vardır - var olma hissi veya farkında olma deneyimi - değişen tüm deneyimler boyunca sürekli olarak devam eder. Zihin değişen düşünceler, imgeler, duyumlar ve algıların sürekli akışıyla ilgilenmek yerine kendi özsel doğasıyla ilgilenmeye başlarsa, var olma hissinin veya farkında olma deneyiminin tüm deneyimlerdeki ortak faktör olduğunu ancak herhangi bir deneyimin belirli niteliklerini, özelliklerini veya sınırlamalarını paylaşmadığını keşfedecektir. 

Deneyimin tüm nitelikleri, özellikleri ve sınırlamaları zihnin geçici ve sürekli değişen renkleri ya da modülasyonlarıdır ama onun özsel, indirgenemez doğası değildir. Başka bir deyişle, zihnin özsel, indirgenemez doğasını idrak etmeye yönelik ilk adım olarak, deneyimin kalıcı unsurunu değişen biçimlerinden ayırırız. Farkında olma deneyimini farkında olduğumuz şeyden ayırırız.

'Ben' saf bilmenin, farkında olmanın veya farkındalığın kendisinin biçimsiz veya nesnel olmayan varlığıdır; deneyimin nitelikleri tarafından geçici olarak renklendirilir ama özünde bunlar tarafından sınırlandırılmaz. 'Ben farkındayım', 'Ben farkındayım', 'Ben farkındayım' tüm deneyim boyunca sürekli olarak mevcuttur. Dolayısıyla, 'Ben' tüm deneyimin altında yatan ve ona nüfuz eden bilen veya farkında olan unsurdur.

Tüm nesnel deneyimler sürekli olarak değişir. Düşünceler, hisler, duyumlar ve algılar sürekli bir akış halindedir. Bir düşünce tanımı gereği her zaman akar, bir his her zaman gelişir, bir duyum her zaman titreşir ve bir algı, bazen fark edilemeyecek kadar yavaş olsa da, her zaman değişir. Aslında daha sonra göreceğiz ki, bırak bir zihni, bedeni ya da dünyayı, düşünce, his, duyum ya da algı gibi ayrı bir nesneyi bile hiçbir zaman deneyimlemeyiz. Ancak şimdilik tüm deneyimlerin sürekli olarak değiştiğini kabul edelim.

Bununla birlikte, değişen her düşünce, his, duyum veya algı, tüm deneyimlerdeki ortak unsur olan aynı bilen 'Ben' tarafından kaydedilir. Bu kelimeleri gören ya da bilen 'Ben', bir saat önce, geçen hafta, geçen ay, geçen yıl ya da on yıl önce 'Ben'in deneyimlediği her ne ise onu bilen ya da farkında olan aynı 'Ben'dir. Bu bilen 'Ben' - bilincin ya da farkındalığın kendisi - tüm deneyimlerdeki ortak bileşendir. Tüm deneyimler boyunca aynı kalır.

Her birimiz her zaman aynı kişi olduğumuzu hissederiz, ancak normalde kendimiz olduğunu düşündüğümüz beden ve zihin deneyimi sürekli olarak değişmektedir. Beden hakkında bildiğimiz ya da deneyimlediğimiz tek şey değişen duyumlar ve algılardır; zihnimiz hakkında bildiğimiz tek şey ise bir kavramlar, imgeler ve duygular akışıdır. Aslında beden kendisini asla 'ben' olarak bilmez. Kendisine 'ben' diyen zihindir. 

Dolayısıyla, 'Biz her zaman aynı kişiydik' dediğimde, zihnin kendi deneyiminde her zaman aynı kalan bir şey olduğunu kabul ettiğini kastediyorum. Dolayısıyla, kendimiz olarak tanımladığımız her şey yaşamlarımızda sayısız kez değişmiş olsa da, her birimiz kendimizin tüm deneyimlerimiz boyunca sürekli olarak mevcut kalan bir parçası olduğunu hissederiz. Bugün 'Ben' dediğimizde, iki gün önce, iki ay önce, iki yıl önce ya da yirmi yıl önce olduğumuz 'Ben'e atıfta bulunuruz. 

Kendimize dair deneyimimizin hangi kısmı her zaman aynı kişi olma hissini açıklar? Kendimize dair deneyimimizde her zaman aynı kalan şey nedir? Sadece değişen tüm bilgi ve deneyimlerin bilindiği bilme. Sadece farkında olma deneyimi ya da farkındalığın kendisi. Sadece 'ben'. Bilinen veya deneyimlenen her zaman değişir, ancak değişen tüm deneyimlerin bilindiği bilgi her zaman aynı kalır.

Beş yaşında bir kız ya da erkek çocuğuyken anne babamızın, evimizin ve bahçemizin deneyimi bilinirdi. On yaşında bir çocukken arkadaşlarımızın, öğretmenlerimizin ve sınıfımızın deneyimi bilinirdi. Bir genç olarak ilk öpücüğümüz, derslerimiz ve gittiğimiz partiler biliniyordu. Bir yetişkin olarak, faaliyetlerimiz ve ilişkilerimiz her zaman bilinir. Şu anki deneyim - bu sözcükler, uyandırdıkları düşünce ve duygular, bedenin hissiyatı ve dünyanın algılanışı - bilinmektedir. Tüm deneyimler bilinmektedir.

Deneyimin değişimi asla durmaz ama tüm deneyimlerdeki bilme unsuru olan 'Ben' asla değişmez. Tüm deneyimin kendisiyle bilindiği bilme her zaman aynı bilmedir. Durumu ya da temel doğası asla değişmez. Bildiği şey tarafından asla değiştirilmez. Tüm deneyimlerdeki ortak, değişmez unsur olan bilme, farkında olma ya da farkındalığın kendisi herhangi bir deneyimin niteliklerini ya da dolayısıyla sınırlamalarını paylaşmaz. 

Nesnel deneyimi karakterize eden sınırlamalarla karışmaz. Bu haliyle, niteliksiz, koşulsuz ve sınırsızdır. Yalnızlık veya keder duygusunun bilindiği bilme, bir arkadaş düşüncesinin, gün batımı manzarasının veya dondurmanın tadının bilindiği bilme ile aynıdır. Coşku ya da taşkınlığın bilindiği bilme, en karanlık duygularımızı ve ruh hallerimizi bilen bilme ile aynıdır. 

Deneyimin nesnel unsuru her zaman değişir; öznel unsuru ise asla değişmez. Bilinen her zaman değişir; bilmek asla değişmez. Bu bilen 'Ben' - sadece farkında olma deneyimi ya da farkındalığın kendisi - asla coşkulu ya da kederli değildir. Her iki deneyimde de ortak unsur olduğundan, her ikisi tarafından da nitelendirilmez, koşullandırılmaz veya sınırlandırılmaz. Her iki deneyimde de, aslında tüm deneyimlerde, aynı bozulmamış durumda, nitelendirilmeden veya sınırlandırılmadan kalır. 

Coşku veya kederin bilindiği bilmenin kendisi coşku veya kederin kendisi tarafından değiştirilmez, hareket ettirilmez, zarar görmez veya lekelenmez. Coşku veya keder geçtiğinde, aynı bilme bir sonraki deneyim nesnesini bilmek veya farkında olmak için mevcut kalır; bu bir arkadaşın düşüncesi, gün batımının görüntüsü veya dondurmanın tadı olabilir. Tüm deneyimlerin kendisiyle bilindiği bilgiye hiçbir şey olmaz. 

Bildiği ya da deneyimlediği hiçbir şey tarafından arttırılmaz ya da azaltılmaz. Bir üzüntü hissi ortaya çıktığında, üzüntünün bilindiği bilgiye hiçbir şey eklenmez. Keder gittiğinde, ondan hiçbir şey alınmaz. Eğer herhangi bir düşünce, his, duyum veya algı saf bilme doğamızla özdeş olsaydı, o zaman bir düşünce, his, duyum veya algı her kaybolduğunda kendimizden bir parçanın da onunla birlikte kaybolduğunu hissederdik. 

Gerçekten de, eğer düşünce, his veya algı zihnin özsel doğasına veya saf bilmeye içkin olsaydı, bir düşünce, his veya algının ortaya çıkması mümkün olmazdı çünkü zihin için özsel olan şey her zaman ve zaten onun içinde ve onun olarak mevcut olmalıdır. Dolayısıyla, zihnin özsel doğası görünmez veya kaybolmaz; başlangıcı veya sonu yoktur. Doğmamıştır ve ölmeyecektir.

Kendimizi her zaman esasen aynı bütün, bölünmez, sürekli olarak mevcut kişi olarak hissederiz, yalnızca bu kişinin özsel doğasını yanlış anlarız. Yaşamımız boyunca bize sayısız düşünce, duygu, his ve algı eklenmiş ve daha sonra bizden çıkarılmış olsa da, esasen olduğumuz kişi veya benlik her zaman aynı kalır. Yani, saf bilme, zihnin özü, 'Ben', her zaman aynı bozulmamış durumda kalır.

Coşku, heyecan, keder, yalnızlık, bir arkadaşın düşüncesi, dondurmanın tadı ve benzerleri onları bilenden ayrı değildir - 'Ben'den ayrı değildir - ama onunla özdeş de değildir. Tüm deneyimin kendisiyle bilindiği bilme, kendini bilen bir ekranın bir film için olduğu gibi deneyim içindir - yani, üzerinde oynayan filmi izleyen büyülü bir ekran. Film ekrandan ayrı olmadığı gibi onunla özdeş de değildir. 

Değişen düşüncelerimiz, duygularımız, hislerimiz ve algılarımız saf bilme ya da farkındalığın kendisi olan özsel varlığımızı renklendirir ama onu değiştirmez, nitelemez, koşullandırmaz ya da sınırlandırmaz ve onunla özdeş değildir. İşte bu nedenle zihnin özsel doğasının saf bilme veya saf farkındalık olduğu söylenir. Bu bağlamda 'saf', bildiği ya da farkında olduğu herhangi bir nitelik, koşul ya da sınırlamayla karışmamış anlamına gelir; tıpkı bir filmde görünen sınırlı biçimlerden herhangi biriyle perdenin özünde karışmamış olması gibi. 

Zihnin özsel doğası - farkında olma deneyimi, saf bilme ya da farkındalığın kendisi - doğası gereği koşulsuz ve sınırsızdır. Aynı şekilde, tıpkı bir perdenin bir filmdeki dramadan asla rahatsız olmaması gibi, saf bilme, farkında olma veya farkındalığın kendisi de deneyimden asla rahatsız olmaz ve bu nedenle doğası gereği rahatsız edilemez veya huzurludur. İçimizde var olan - aslında biz olan - huzur deneyimin içeriğine, kendimizi içinde bulduğumuz koşullara, durumlara veya şartlara bağlı değildir. 

Bu huzur zihnin dalgalanmalarından önce gelen ve aynı zamanda bu dalgalanmalarda mevcut olan bir huzurdur. Bu nedenle, 'anlayışı aşan' huzur olduğu söylenir. Tüm deneyimi bilen, deneyimleyen ya da farkında olan her ne ise, zihnin, 'ben'in ya da benliğimizin en mahrem, temel ve indirgenemez doğasıdır. Bilmek ya da farkında olmak benliğimizin bir niteliği değildir; o bizim öz benliğimizdir. Benliğimiz farkındalığa sahip değildir ya da farkındalığa vakıf değildir; o farkındalık ya da bilincin kendisidir. 

'-lık' eki varlığı, durumu, mevcudiyeti veya oluşu anlamına gelir, dolayısıyla 'farkındalık' ve 'bilinç' sözcükleri farkında veya bilinçli olanın varlığını ima eder. Farkında olma ya da saf bilme deneyimini ifade etmek için bir isim kullanmanın tehlikesi, nesnel niteliği olmadığını zaten keşfettiğimiz bir şeyi - ki bu bir nesne değildir - nesneleştirmemiz ya da nesnelleştirmemizdir. 

Geleneksel dil nesnel deneyimi tanımlamak üzere gelişmiştir ve 'farkındalık' ve 'bilinç' terimlerini kullanırken geleneksel dilin unsurlarını ödünç alıyor ve onları amaçlanmadıkları bir amaca uyarlıyoruz. Aslında, eğer gerçekten mutlak gerçeği konuşmak istiyorsak, bazılarının yaptığı gibi, sessiz kalmalıyız.

Ancak, gerçekliği kelimelerle ifade etmek zorunda hisseden aramızdaki diğerleri, bu kötü adapte olmuş sembollerden en iyi şekilde yararlanmaya çalışmakta, onları mümkün olduğunca ustaca ve deneyimin gerçekliğini dilin sınırları içine hapsetmeden çağrıştıracak şekilde kullanmaktadır. Diğerleri şiir diliyle konuşur ve deneyimin nesnel unsurları ile zihnin özsel doğası arasındaki ilişkiyi bir aşık ile sevgilisi arasındaki ayrılık ve birleşme oyunu olarak tasvir eder, böylece gerçekliği aklın sınırları içine hapsetmekten kaçınır.

 

Tüm deneyimler bilinir ve dolayısıyla saf bilme, farkında olma ya da farkındalığın kendisi tüm deneyimlerde mevcuttur. Eğer bilme ya da farkındalık mevcut olmasaydı, deneyim sahibi olmak ya da deneyimi bilmek mümkün olmazdı. Bu nedenle, farkındalık tüm deneyimin ön koşuludur; tüm deneyimde birincil ve temel unsurdur. 

Farkındalık veya bilinçten önce herhangi bir şeyin varlığını meşru bir şekilde iddia edemeyiz, çünkü böyle bir iddia inançtan ziyade deneyime dayansaydı, deneyimi bilmek için farkındalığın kendisinin mevcut olması gerekirdi ve bu nedenle deneyim ondan önce gelmezdi. Aslında bundan daha da ileri gidebiliriz. Saf bilme ya da farkındalığın kendisi zihnin birincil unsuru olmakla kalmaz; zihinde mevcut olan tek tözdür. Bunu deneyimde kontrol etmek kolaydır. 

Bilinen ya da bilinebilecek olan her şey deneyimdir ve deneyimde var olan tek şey onun bilinmesidir - aslında 'onun' bilinmesi değil, çünkü bilmeden bağımsız bir 'o' ile asla karşılaşmayız. 'O' için var olan tek şey bilmenin deneyimidir. Başka bir deyişle, bilmekten başka bir şeyi asla bilemeyiz. Deneyimlemek için var olan tek şey bilmektir. Bilinen bir nesne ve onu bilen bir özne yoktur. Sadece bilmek vardır. Peki bilmenin var olduğunu bilen şey nedir? 

Yalnızca bilen şey bilmeyi bilebilir. Bu nedenle, yalnızca bilen bilmeyi bilir. Yani, farkındalık ya da bilinç bilinen ya da deneyimlenen her şeydir ve kendini bilen ya da deneyimleyen de farkındalık ya da bilinçtir. Dolayısıyla, deneyimde mevcut olan tek töz farkındalıktır. Farkındalık sadece deneyimin nihai gerçekliği değildir; deneyimin tek gerçekliğidir. 

Deneyim farkındalığın kendisinin özgürce varsayılan bir öz modülasyonudur, ancak modülasyonun içeriği ne olursa olsun, hiçbir zaman farkındalık dışında herhangi bir töz var olmaz.

Bununla birlikte, hiç kimse farkındalığın dışında herhangi bir şeyi deneyimlememiştir ya da deneyimleyemez, bu nedenle farkındalığın dışında var olan bağımsız bir madde, yani madde fikri, insanlığın büyük çoğunluğunun kabul ettiği bir inançtır. Bu, tüm psikolojik acıların ve bunların bireyler, topluluklar ve uluslar arasındaki çatışmalarda ifadesinin dayandığı temel varsayımdır.

Doğrudan deneyime atıfta bulunacak olursak - ve gerçekliğin testi yalnızca deneyim olmalıdır - bilinen ya da bilinebilecek her şey yalnızca farkındalık içinde var olur, farkındalık tarafından bilinir ve farkındalıktan oluşur. Entelektüel açıdan titiz ve dürüst herhangi bir deneyim modeli farkındalıkla başlamalı ve aslında asla ondan uzaklaşmamalıdır. Başka bir yerden başlamak bir varsayımla başlamaktır. Dünya kültürümüz böyle bir varsayım üzerine kurulmuştur: maddenin farkındalıktan önce geldiği ve farkındalığı doğurduğu varsayımı. 

Bu, farkındalığın deneyimin birincil ve aslında tek bileşeni olduğu ve bu nedenle herhangi bir gerçeklik modelinin kaynağı ve bağlamı olması gereken perspektiften bakıldığında, deneyimin kendisiyle doğrudan çelişir.