İnsan Türünün En İlginç Versiyonu: Ergen :) / Sadhguru Türkçe 25

Sana bir fıkra anlatayım. Bir çift çocuk sahibi olup olmama kararıyla boğuşuyordu. Koca çocuk sahibi olmak istedi. Karısı onun yerine bir köpek almak istedi. Tartışmayı çözemediler, bu yüzden bir evlilik danışmanına gittiler. “Çocuk sahibi olmak ya da köpek almak konusunda karar veremiyoruz. Ne yapmalıyız?" Evlilik danışmanı, “Bu çok basit. Halılarınızı mı yoksa hayatınızı mı mahvetmek istiyorsunuz? Karar vermelisiniz." :)...

Bebeklik, çocukluk, yetişkinlik, orta yaş ve yaşlılık gibi, ergenlik veya gençlik de sadece belirli bir gelişim aşamasıdır. Onu bölümlere ayırmaya çalışıyoruz, ama esasen bu bir bedenin yolculuğu. Bazıları bebeklik sorunları yaşıyor, bazıları ergenlik sorunları, bazıları orta yaş sorunları yaşıyor, bazıları yaşlılık sorunları yaşıyor. Bu açıdan bakıldığında hayatın her aşaması bir sorun gibi görünüyor :). İnsanlar onu hayatın farklı yönleri olarak görmek yerine farklı sorunlar olarak görüyorlar.

Hayatında çeşitli durumlar vardır ve hepsi budur  - sadece durumlar. Bazılarını halledebilirsin, bazılarını halledemezsin. Üstesinden gelemeyeceğin her neyse, bunun sadece bir durum olduğunu görmekten ve onunla başa çıkmak için kendini donatmaya çalışmaktan ziyade buna bir problem adını veriyorsun. Ona problem dediğin an, tatsızlık doğal bir sonuçtur.

Gençliğin bakış açısından bakarsan, her gün içindeki hayat değişiyor çünkü sen hızla büyüyorsun ve çevrendeki insanlar bunu anlayamıyor. Genellikle, büyükanne ve büyükbabalar, olaylara biraz uzaktan baktıkları için ebeveynlerden biraz daha sevecen olurlar. Ergenlik çağında, hormonların tarafından yavaş yavaş ele geçiriliyorsun. Yaşlılık, bundan salıverildiğiniz anlamına gelir, bu yüzden onlar bir şekilde anlarlar :). Orta yaşlı olanların hiçbir fikri yok. Tarihsel olarak bile, Orta Çağ kafa karıştırıcı bir ruh halini temsil ediyor zaten :).

Öyle davrandığın için anne ve baba ünvanını alıyorsun  - bir arkadaş unvanı değil. Bu ünvan, her gün sorumlu davranarak kazanılabilir ancak.

Ergenlik yıllarının birçok yönü var. Birincisi, zekan hormonların tarafından ele geçiriliyor. Birdenbire tüm dünya farklı görünüyor. Sadece insanlar varken, birdenbire erkek ve kadın oluyor. Birdenbire, insanlığın yalnızca yarısıyla ilgilenmeye başlıyorsun :). Bu çok büyük bir değişiklik. Bunun onlar için yeni olduğunu ve bununla uzlaşmaya çalıştıklarını anlamalısın.

İyi bir arkadaş olsaydın ve sorunları olduğunda, seninle konuşurlardı. Ebeveynlerin çoğu kötü arkadaş oldukları için başka arkadaşlar ediniyorlar ve bu arkadaşlar da aynı durumda oldukları için kendi saçma tavsiyelerinde bulunuyorlar. Çocuklarının bir sorunu varsa sana gelmeleri en iyisidir. Ama patron olduğunu sanıyorsan sana gelmeyeceklerdir. Onların hayatına sahip olduğunu düşünüyorsan, sana gelmezler. 

İyi bir arkadaşsan sana geleceklerdir, çünkü sorunları olduğunda bir arkadaş aramaları doğaldır. Bu nedenle, erken yaşlardan itibaren 18 veya 20 yaşına gelene kadar onların en iyi arkadaşı olduğundan emin ol lütfen. Bunu başarmak zorundasın. 

Gençlerle ilgilenmek yerine kendini onlar için uygun hale getir. Her şeyden onları sorumlu tut. Bir ay, aylık gelirini onlara devretme ve evi yönetme sorumluluğunu onlara verme cesaretini göster mesela. Göreceksin, işler çarpıcı biçimde değişecek. Çocuklarınla gerçekten bir şeyler yapmak istiyorsan, büyümelerine izin vermelisin, çünkü tüm yapmaya çalıştıkları budur. Büyüyen sadece bedenleri değil  - insanoğlunun potansiyeli de onlarla büyüyor. Onları nasıl kısıtlayacağını görmek yerine genişlemelerine izin vermelisin.

Çocuklarını on beş yaşına gelene kadar emzirmek zorunda olduğun bir tür parazit gibi yetiştirme! Bugün çocuklar böyle yetiştiriliyor. On iki, on üç, on beş yaşında olsalar bile küçük bebekler gibi davranıyorlar. Bugünlerde çoğu böyle oluyor. Bu daha önce böyle değildi. İnsanlar ortak ailelerde büyüdüğünde böyle değildi; altı yedi yaşına geldiklerinde başlarının çaresine bakmayı öğrenmeye başlıyorlardı. Şimdi her yerde tamamen çaresiz ve duygusal olarak kalıyorlar. Çocukların büyümesinin büyük bir sorun olduğu düşüncesi ortadan kalkmalı. Bir evde bir ergen olması, evde büyük bir sorun olduğu anlamına gelmez.

Kızım da bir gençti; insanlar bana sorup duruyordu, "Senin herhangi bir sorunun yok mu?" Ne sorunu? Bomba falan mı? :)... O gayet iyi çünkü ona bebek gibi davranmıyorum. Ona eşim, daha doğrusu eşitim gibi davrandım. Dört, beş yaşındayken ona fikrini sorardım, "Tamam, bunu yapıyoruz, buna ne dersin?" Pek çok kez, çoğu yetişkinin asla düşünemeyeceği inanılmaz çözümlerle ortaya çıktı. Bu, çocuğun bir tür özel dahi olduğu anlamına gelmez. Buna izin verirsen, her çocuk bir dahidir. Bunları bir tür mekanik saçmalık haline getiriyorsun çünkü onları sabit bir biçime sokmak istiyorsun. Böyle bir formata girmezsen, her çocuğun bunu başarabileceğini göreceksin.

Çocuklarını kısıtlamaya çalışırsan çok büyük sorunlar yaşarsın. Erkek çocukların varsa, bir tür problem yaşarsın. Kızların varsa, başka bir tür... Kısıtlamanın yaşamı kontrol etmenin iyi bir yolu olduğunu düşünme. Sorumluluk onları yoluna koyacaktır. Dediğim gibi, paranı onlara ver ve bu ay evi geçindirmelerini söyle  - sen tatildesin :). Gidip havaya savuracaklarından korkuyorsan, şöyle düşün: eğer bunu yaparlarsa, onlara da ne olacak? Bir ay boyunca yaşamalarına izin ver. Elbette biraz rezerv tutabilirsin :), ama parayı havaya savururlarsa, yarın sabah kahvaltı olmayacağını anlamalarına izin ver. Korunan, şefkatli bir ortamda sefaleti öğrenmek, sokakta öğrenmekten daha iyidir.

Çocukların büyüyor ve genç oluyor - bu eğlenceli bir olay olmalı. Ama büyümeleri konusunda endişelisin. Maalesef hayatın çaresiz dönemleri olan bebeklik ve çocukluğu gereğinden çok övdük. Çocuklar küçükken çaresizdirler ve her şey için sana bakarlar. Çaresiz oldukları için çocuklarının büyülü olduğunu düşünüyorsun. Diyelim ki bebek emzirme esnasında kucaktan fırladı, ayağa kalktı ve "Hey, sen kimsin?" dedi. Böyle bir bebeği sevmezsin değil mi? Ama bunu anlaman 14 veya 15 yıl sürüyor. Aslında, bir gencin sorduğu tek şey tam olarak bu: "Tamam, sen kimsin sen?"

Bir başkasının desteği olmadan var olamayacağımız, hayattaki bu çaresiz dönemi çocukluğu översen, sonsuza kadar çaresiz kalırsın. İnsanlar çocuklarının çaresiz yaratıklar olmasına alıştıkları için, sözde “ergenlik” yaşına gelip kendi ayakları üzerinde durmaya başladıklarında bundan hoşlanmamaya başladılar.

O taze yaşam için önemli biri olmak istiyorsan, kim olduğunun sınırlarını tanımlamamalısın. Çocuk bir bebekken emeklediğinde, onunla beraber yerde sürünmüştün, hatırla. Şimdi genç ve dans etmek istediğinde, onunla dans edebilmelisin. Hala yerde sürünmek istiyorsan, artık bununla ilgilenmiyor :). Genç ve enerjik ergenlerin gözünde, hala etraflarına gezinmesi gerektiğini düşünen ebeveynler çok gülünç görünüyor.

Çocuğunun sana ait olduğu fikrini bırak. Bu çocukların sana ait olduğunu düşünüyorsan, ergenlik çağına geldiklerinde sana kendi yöntemleriyle "ben sana ait değilim" diyecekler. Sana anlatmaya çalıştıkları tek şey bu  ama hazmedemiyorsun. Başka bir hayat sana ait değil. Başka bir hayat seninle birlikte olmayı seçti ve lütfen ona değer ver. Bu muazzam bir şey. İster eşin, ister çocukların... Başka bir hayatın senden geçmeyi veya seninle birlikte olmayı seçmiş olmasına değer ver. Onlara hiçbir şekilde sahip değilsin. Şimdi anlamazsan, öldüğünde ya da onlar öldüğünde bal gibi anlayacaksın. Onlara sahip değilsin ama onları kesinlikle hayatına ve kendine dahil etmelisin.

Çocuklarımızı gerçekten iyi yetiştirmek istiyorsak, öncelikle kendimizle bir şeyler yapıp yapamayacağımızı görmeliyiz. Ebeveyn olmak isteyen herkesin basit bir deney yapması gerekir. Otur ve hayatın için uygun olmayan şeyin ne olduğunu ve hayatın için neyin iyi olacağına karar ver. Önümüzdeki üç ay içinde bunu ortaya koyabilecek misin bir bak bakalım.

Kendinle ilgili bir şey; kendi davranışın, konuşman, hareket tarzın veya alışkanlıkların  - bunu üç ayda değiştirebilirsen, oğlun veya kızınla da bilgelikle ilgilenebilirsin demektir. Aksi takdirde başka birinden danışmanlık almaya kalkarsın. Danışmanlık diye de bir şey yoktur aslında. Belirli bir çocuğa ne yapılması gerektiği ve o bireyle ne yapılmaması gerektiği konusunda gözlem alabilirsin ancak. Ama her çocukla aynı şeyleri yapamazsın çünkü her biri benzersizdir.